İnsan ömründe ne kadar çok kapı kapanır ve de ne kadar çok kapı açılır hiç düşündünüz mü?
Bir kapıyı sevgiyle, heyacanla çalar açılmasını bekleriz önce. Açıldığında, yavaşça çekinerek içeri girer ve nerede konumlanacağımızı tesbit etmek için ortama göz gezdiririz. Bazen de, bize kapıyı açanların yer göstermesini bekleriz sessizce. Sonrasında, orada kalmak, yer etmek, kendimizi kabul ettirmek için çabalar dururuz...Kah mutlu kah mutsuz oluruz.
Birçoğumuz, konformist alanlarımızı bırakmamak adına mutsuzluğa mahkum ederiz kendimizi. Korkarız, cesaretimizi öldüren şeyin orada kalmak olduğunu bile bile...
Kapıların açılmasını pozitif algılarken, kapanmasını negatif yorumlarız hep, aslında bir fırsat olduğunu düşünemeyiz.
Oysa baktık ki mutlu değiliz, kapıyı kapatıp çıkmak gerekiyor. Yeni kapıların açılmasını sağlamak için zillerini çalmak gerekiyor. Özgürleşmek ve kendimize güvenmek gerekiyor.
O kapıları açan ve kapatanlar ise çok dikkat etmeliler. Eğer kapıları sürekli açıp kapatırsanız, sirkülasyonun yaratacağı olumsuz şartlar sizi hasta yapar, görünmeyen kayıplara ve acı sonuçlara sahip olabilirsiniz.
Asla unutulmasın, belki kısa belki uzun sürede, ama mutlaka;
“Bir kapı kapanırsa, bin kapı açılır.”
Yeter ki isteyin!
Kapilar: zincir vurulmus, 'kelepcelenmis' kapilar var; onunde, 'belki acilir,'diye bekledigimiz kapilar var; dost bekleyen, sevdik bekleyen acik kapilar var.