Son yıllarda sıkça arayıp hatırını sorduğum değerli bir ağabeyimdi Dr. Haydar Dümen.
Uşaklı idi.
Doktor olarak ilk tayini Erzurum’a çıkmış, Erzurum Numune Hastanesi Asabiye Mütehassısı olarak görev yapmıştı.
Rahmetli babamın çok iyi dostuydu.
Babam, iktidar partisinin Merkez İlçe Başkanı olduğu için, pek çok konuda halkın hizmetinde olan, dolayısıyla hastalarıyla da ilgilenen bir siyasetçi idi.
Bu yüzden Erzurum’daki tıp çevreleriyle yakın ilişkisi ve dostlukları vardı.
Haydar Ağabey’le böyle bir dönemde tanıştım.
Çalışkan, namuslu, üretken bir solcu idi.
Babam ise, tahmin edileceği gibi sağcı. Ama, çok iyi anlaşırlardı.
Nöbetçi olduğu geceler hastaneye gider, yaptığı çalışmaları daktilo ederdim.
“Kız Kaçırmalar” isimli bir kitap üzerinde çalışıyordu.
O söyledi, ben yazdım. Akıcı bir üslubu vardı. Benim kalemimi de çok beğenirdi.
Haydar abi babama sık sık “bu çocuğu Erzurum’da zayi etme. İzin ver, İstanbul basınına göndereyim. Milliyet gazetesinde çalışsın” derdi.
Babam ise, “oğlanı solcu mu yapmaya çalışıyorsun” diye tarizde bulunur, İstanbul’a gönderilmeme karşı çıkardı.
Haydar ağabeyle uzun yıllarımız böyle geçti.
Akıcı üslubundan ve kaleminden geniş ölçüde yararlandığımı söylemek isterim.
Bana karşı babacan bir tavrı vardı.
O’nu hep aradım, hatırını sordum. Bu aramalarımdan hoşnut oluyor, her defasında “vefa” vurgusu yaparak teşekkür ediyordu.
Ne yazık ki bu görüşmelerimiz hep telefonla oldu.
Ankara’da olmama rağmen İstanbul’da karşılaşma imkânımız pek olmadı.
Saygım ve sevgim hep kendisiyle oldu.
Bu sabah Haydar Ağabey’in vefatını duyunca çok müteessir oldum.
Allah rahmet eylesin, mekânı cennet olsun.
Allah, ailesine ve sevenlerine sabır ve başsağlığı versin.
O’nu hep o üretken duruşuyla, hastalarına karşı babacan davranışlarıyla hatırlayacağım.
Rahmetli, insanları severdi.
İnsanlara, insanca davranırdı.
O tarihlerde sağcı bir genç olarak O’na hep saygı duydum.
Mekânı cennet olsun.
