Çocukluğumdan beri duyduğum dertlilere ait bir deyimdir
“Dert bir değil, elvan elvan”
Dertli birine nasılsın demeye görün.
Arkasından hemen bu söz gelirdi.
Aradan yıllar geçti.
İnsanlarımızın derdi daha da azdı.
Çocuklugmun dertleri yaşadığımız çağda hafif kalıyor.
Hele pandomi ile başlayan yıllar yok mu, salgın bulaşmasın diye en yakınlarımızdan uzak durduk.
Sonra, hayat pahalılığı.
Herkesi bir yerinden vurdu.
Kimi tenceresinden, kimi mutfağından, kimi kesesinden vuruldu.
Ekmek bulamayanlar pasta yiyemediler.
Çöplerden ekmek arayan, sebze arayan resimler yansıdı sosyal medyaya.
Bayat ekmek bile aranır oldu.
Çünkü fiyatı satılanlardan düşük.
On milyar dolarlık tarım ürünü ithal ediyormuşuz.
Ayrıca, topraklarımız yetmiyormuş gibi, Sudan’dan toprak kiralamışız.
1.8 milyon olan çiftçi sayımız 530 bine düşmüş.
Girdiler o kadar pahalılanmış ki, kimse tarlasının başına gidemiyor.
Tarlalara gübre verilemiyor,
Traktöre mazot koyabilmek mümkün değil.
Çiftçİ ekemiyor, biçemiyor.
Ve biz savaş halindeki ülkelerden Buğday ithal edeceğiz.
Uzmanlar, “bunlar daha iyi günlerimiz” diyorlar.
Allah beterinden korusun milletimizi.
Dışarıdan pamuk, buğday, arpa alıyormuşuz.
Düşük fiyata küçükbaş hayvan ihraç ediyormuşuz.
Her şey bir avuç dolar için felsefesine mi dönüştü?
Çiftçimize sıfır maliyetle girdi temin edilir,
Mazot fiyatları daha da aşağılara çekilebilirse,
Kıtlık korkusuyla karşılaşmayabileceğimiz konuşuluyor.
Çok mu zor, ya da imkânsız mı?
Önümüz Ramazan,
Et ve pide fiyatları el yakıyor.
Halk üç kuruş daha ucuza et alabilsin diye devlet kurumunun önünde kuyruğa giriyordu.
Ona da zam geldi.
Kurumun başındaki adam zammın gerekçesini anlatmış:
Uzun kuyruklar oluyormuş da onun için zam yapılmış.
