Kanaldan kanala geçerek haberleri izliyorum. Türkiye Radyo Televizyon Kurumu’nun haber kanalında donup kaldım. Korona salgınında Japonya esnafının içine sürüklendiği perişanlık anlatılıyor.
Bize dost ve alçak gönüllü insanlar ya. İçim acıdı, merak ettim; niye böyle olmuşlar, bir yardımımız olabilir mi diye!
Telefondan girdim internete, verilere bakıyorum; dalıp gittim…
Yazık!
Peş peşe paketler açıklayan Japonya hazinesi vatandaşlarına vere vere 900 milyon dolar dolayında bir yardımda bulunmuş. Bizim paramızla 6 milyar lira civarında miktara denk geliyor.
Meğer Japonya’nın en yetkili kişi imparator tarafından o paketlerle ‘‘verdik’’ denilenler, ya çeşitli fonlarındaki paralar, banka kredileri, vergi ve borç ertelemeleriymiş.
Bunlar bu kadar perişan olmazdı, dünyanın ilk 20 büyük ekonomisi içinde, zenginliklerine ne olmuş diye baktım.
O da ne…
‘‘Devletin kasasından beş kuruş çıkmıyor’’ diyerek yaptıkları adadan adaya uzanan hızlı tren yolları, denize kondurulan havalimanları, devasa hastanelerin hepsi bir tür borçmuş.
İmparator yakın dostlarına, ‘‘Siz şunu şunu yapın, geçen geçmeyen, gelen gelmeyen herkes para verecek’’ demiş. Formül de bulunmuş. Kâr garantili yap, işlet…
Hülasa, salgında zor durumda kalan vatandaşlarına 6 milyar lira veren Japonya hazinesi, İmparatorun dostlarına aktarmış da aktarmış…
Hayıflandım!..
‘‘Dünyanın üçüncü büyük ekonomisine sahip bir ülkesiyiz. İnsanlık ölmedi. Japonya halkına yardım eli uzatalım, bir kampanya yeter’’ dedim.
Korona salgınıyla mücadeleye daha ilk anda 1 trilyon dolar ayırdığımızı anımsayınca, keyifle gerindim, yerimde şöyle bir döndüm.
Pat yerdeyim!
Meğer kanepede uykuya dalıp gitmişim.
Neyse ki, biraz canım yansa da telefona bir şey olmadı…