Kapkaranlık bir dönemdi. Katiller dolaşıyordu sokaklarda. Her gün onlarca kişinin cinayete kurban gititği günlerdeydik.. Bu sabah kimin, kimlerin ölüm haberini alacağız diye ürperti ile uyanıyorduk. Pür dikkat yürüyorduk sokaklarda, Kuşku içinde dönüyorduk köşebaşlarını..
22 Temmuz 1980 yıl sabahı da her Temmuz gibi sıcak bir gündü. Anadolu Ajansı istanbul bürosunda stajyer öğrenci olarak bulunuyordum. Kerim Evren İstanbul Büro şefi idi. Ender Arol vardı.. Başka muhabirleri hatırlamıyorum. Sabah erken giderdim. Sekiz gibi. Sekiz buçuğa gelirken bir görevli muhabir vardı büroda bir de ben..
Köşede oturmuş masada çay içiyor gazeteleri okuyorum.
Odanın öbür köşesindeki kişi telefonla konuşuyor..
-Abdullah Türkler mi? Kemal Türkler.. Evet evet.. Evden çıkarken, hastaneye kaldırılmış.. Ölmüş mü. Pür dikkat kulağım o kişide.. Kemal Türkler’e bir şey olmuş diye düşündüm. Telefonu kapattı. Yanına gittim.
-Ne olmuş Kemal Türkler’e dedim.
-Silahlı Saldırıya uğramış. Hastaneye kaldırılmış.
-Ölmüş mü?
-Henüz tam bilmiyoruz.
Bir üzüntüyle yerime döndüm. Karanlık günlerdi. Aklım Türkler’deydi. Durumu nasıldı?
On –onbeş dakika kalmadı. Köşedeki arkadaş yine telefonla konuşmaya başladı.
Ve konuşmasının bir yerinde O isim geçti
-Recai Ünal.. Demokrat Gazetesi. Fatih te. Cami de..
-Masadanl kalkıp ikinci kez yanına gittim.
-Ne olmuş Recai Ünal’a dedim.
-Öldürülmüş. Cesedini camiye bırakmışlar ‘ yanıtını aldım.
Nasıl oldum bilmiyorum
-Tanıyormusun? Diye sordu.
-Arkadaşımız , bizim sınıftan dedim..
Recai ile ilgili bir kaç soru daha sormuştu.
Sonra masama dönüp yığılıp kaldım.
Duvarlar üzerime geliyor, oda da boğuluyordum.
Odadaki kişiye
-Ben çıksam olur mu. Bugün hiç bir şey yapacak halim yok. İzinli olayım dedim.
Tamam ben söylerim şefe gelince dedi.
Ve çıktım ne yapacağımı bilmeden. Cep telefonu yoktu o zaman. Anında kimseyle haberleşemiyorsun.
Bir kara günün yıldönümü.
39 yıl olmuş.
Yıllar acıları dindirmiyor, yıllar o güzel insanları unutturmuyor. O acılarla yaşayıp gidiyorsunuz.
Saygıyla anıyorum.
Mekanları cennet olsun .